Historia
Gichin Funakoshi i karate
W ciągu całego życia Funakoshi nauczał po prostu "karate", nie wyróżniając żadnego stylu. Wprawdzie doskonale dostrzegał, że karate zmienia się wyraźnie w zależności od sekcji i instruktora, lecz nie przywiązywał do tego większej wagi. Uważał, iż jest to zjawisko nieuchronne, związane z rozwojem społecznym i niepowtarzalnością ludzkich osobowości. Zasadniczą wartość Funakoshi upatrywał w samej pracy treningowej i w oddziaływaniu na zdrowie i sferę życia psychicznego, na osobowość i charakter. Póki mistrz żył, jego autorytet nie był kwestionowany, a odmienne poglądy na cele i metody karate głoszono nieśmiało. Ponieważ różnic technicznych nie brał on za istotne nie było doprawdy powodu, aby wyodrębnić jakąkolwiek szkołę czy styl. Jednak już przed drugą wojną światową fachowcy dostrzegali wyraźne różnice techniczne, a także niejednolitość poglądów na cele i metody karate. Otwarte w 1936 roku dojo Funakoshiego otrzymało nazwę Shotokan. Shoto znaczy "fale sosen" i termin ten był literackim pseudonimem mistrza z okresu wczesnej młodości, kiedy to z upodobaniem pisywał chińskie poematy. W miarę upływu lat nazwa Shotokan powoli przylgnęła do całej szkoły Funakosziego i jego bezpośrednich kontynuatorów. Stary mistrz doskonalił swoje karate przez całe życie, jednak nawet w latach jego najlepszej sprawności nieodmiennie pozostawało ono w kręgu starej techniki Azato z Okinawy. Ta natomiast była działem wielu pokoleń znanych i nieznanych mistrzów. W latach trzydziestych Funakoshi przekroczył już 70 rok życia, a choć do późnych lat zachował nieprawdopodobną sprawność, uczniów miał tak wielu, że nie mógł osobiście prowadzić wszystkich zajęć. Sam więc zajął się koordynacyjną działalnością instruktorską, a poszczególne sekcje oddał pod opiekę wyróżniających się uczniów. I właśnie ta następna po Funakoshim generacja instruktorów stworzyła współczesny Shotokan, rozumiany jako styl walki.
Dziś, pośród plejady różnych szkół i stylów, Shotokan jest jakby abecadłem karate obejmującym stare techniki Okinawy i nowoczesne karate sportowe. Podstawy Shotokan są niskie, szerokie, twarde, przejścia pomiędzy nimi dynamiczne i silne. Ręce spoczywają zazwyczaj nisko na biodrach, ataki wyprowadza się po liniach bliskich środkowej linii ciała. Bloki są twarde, niezbyt obszerne, oszczędne w ruchach. Techniki nożne, nawet wykonywane wysoko, muszą opierać się na względnie niskich, stabilnych postawach. Kata wywodzą się ze szkół Shorei - ryu i Shorin - ryu są lekkie i manewrowe w jednej grupie, ciężki i twarde w innej. Kata lekkie i szybkie to: Heian, Bassai, Kanku, Empi, Gankaku. Ciężkie to Tekki, Jitte, Hangetsu, Jion. W technikach Shotokanu sporo jest elementów walki z wieloma przeciwnikami i z przeciwnikiem uzbrojonym w miecz lub kij. W Japonii Shotokan uprawia około trzydziestu procent wszystkich karateków. Na kontynencie australijskim i południowoamerykańskim jest on stylem bezwzględnie dominującym. W Ameryce Północnej ustępuję karate koreańskiemu, zaś w Europie dzieli wpływy z innymi stylami Japońskimi. W Polsce Shotokan jest najbardziej popularnym, obok Kyokushinkai, stylem karate.
Etykieta
Etykieta zachowywana podczas treningu w dojo jest wyrazem szacunku dla mistrzów jak i samego karate. Zachowanie etykiety ma nam pomóc w koncentracji, a co za tym idzie, w osiąganiu lepszych wyników.
Wejście do dojo
Przy każdym wejściu i wyjściu nalezy wykonać ukłon w pozycji stojącej. Przy spóźnieniu na trening należy usiąść w pozycji seiza przy wejściu i czekać aż prowadzący pozwoli na dołączenie do grupy ćwiczących.
Rozpoczęcie i zakończenie treningu
Najstarszy stopniem robizbi zbiórkę w jednej, dwóch lub nawet trzech liniach( zależy od ilości ćwiczących ). Ćwiczący ustawiają się według stopni od prawej strony, twarzą do frontu dojo.
Na komendy:
"Seiza" - ćwiczący siadają w kolejności od najstarszego stopniem w siadzie klęcznym.
"Mokusoh" - ćwiczący zamykają oczy w celu medytacji.
"Mokusoh yame" - otworzenie oczu, koniec medytacji.
"Shomen ni rei" - ukłon do frontu dojo, okazujacy szacunek dla karate i jego mistrzów.
"Sensei ni rei" - ukłon do instruktora.
Dwadzieścia głównych zasad ducha Karate-Do
1. Karate zaczyna się i kończy pozdrowieniem
2. Karate nie jest formą agresji
3. Karate jest prawością i wdzięcznością
4. Karate jest drogą do zrozumienia siebie i innych
5. Duch jest zawsze pierwszy, technika zawsze druga
6. Zawsze bądź gotowy do otwarcia swojego umysłu
7. Karate uczy nas, niepowodzenie uderza w nas bardziej kiedy jest rezygnacją
8. Karate ma istnieć nie tylko na dojo
9. Karate jest zasadą dla całego twojego życia
10. Duch karate musi zachęcać i stanowić radość dla wszystkich poczynań
11. Karate musi współistnieć z ogniem twojej duszy
12. Karate nie oznacza zwycięstwa, ideą jest nie przegrać
13. Duch musi być niepodobny do swoich przeciwników
14. Koncentracja i wypoczynek muszą być używane we właściwym czasie
15. Myśl o swoich rękach i stopach jak o mieczach
16. Karate jest myśleniem, że cały świat może się obrócić przeciw tobie
17. Karateka zawsze pozostaje w gotowości
18. Kata jest doskonałością stylu, zastosowanie jest następne
19. Tak jak łuk karateka musi mieć zdolność napinania się i kurczenia, szybkości i powolności
20. Duch musi zawsze dążyć do doskonałości
Gichin Funakoshi
« poprzednia | następna » |
---|